Is Greg Aranda (GSM Yamaha) ’s werelds meest onderschatte SX-rijder? Misschien wel. De hardrijdende Fransman is vijfvoudig Duits SX-kampioen, leidt momenteel het Franse SX1-kampioenschap en versloeg de snelste rijders ter wereld in de Paris SX Superpole.
Hij is eigenzinnig, spectaculair en staat qua rijkwaliteiten hoog aangeschreven bij zijn collega’s. Opmerkelijk genoeg rijdt Greg op 35-jarige leeftijd beter dan ooit. We spraken met hem een paar weken voor de start van het FIM World Supercross seizoen in Canada.
Toegegeven, supercross is een sport voor jongeren, maar Aranda’s prestaties in de herfst van zijn carrière plaatsen hem in illuster gezelschap. Justin Brayton, Mike Larocco, Chad Reed, Kevin Windham en Marvin Musquin bleven allemaal tot ver in hun dertigste zeer competitief. In tegenstelling tot de bovenstaande rijders had Greg 19 professionele seizoenen nodig -hij maakte zijn MX2 GP-debuut op zijn 16de- om dit niveau te bereiken.
Over wijn praten met een Fransman is een delicaat onderwerp, maar ben je het eens met de vergelijking ‘beter worden als een goede wijn’ als het gaat om jouw revival van de afgelopen 18 maanden? Franse en Duitse SX1-titels, Superpole op SX Parijs voor Ken Roczen, de Lawrence broers, Cédric Soubeyras en Cooper Webb, 6de in de World Supercross, het is op zijn zachtst gezegd een opmerkelijke reeks.
Greg Aranda: “Het is waarschijnlijk waar dat ik beter rijd dan ooit. In het verleden was ik nooit in staat om zo lang op de top van mijn kunnen te blijven. Ook had ik vaak de snelheid om op kop te rijden, maar niet op een gecontroleerde manier. Dat tempo ontwikkelen; betekende vroeger dat ik bijna geen controle meer had. Dat ik nu dit niveau heb bereikt, is niet alleen te danken aan mijn eigen inspanningen. Het GSM Yamaha-team is een fantastische steun geweest.”
Hoe heb je die klik gemaakt? Achteraf gezien is er altijd een logica, vooral met jouw rijcapaciteiten, maar je was een paar jaar geleden bijna van de radar gevallen door blessureleed.
Aranda: “Absoluut. In 2019 had ik een kleine voetblessure tijdens de Supercross van Parijs. Daarna kreeg ik een stafylokok infectie en moest ik het hele 2020 van de motor blijven. Hoewel ik toen al 31 was, was dat niet de manier waarop ik mijn carrière wilde beëindigen. Er is ook twijfel in je achterhoofd. Wat ga ik hierna doen? Uiteindelijk heb ik anderhalf jaar niet kunnen rijden. Door de aard van mijn blessure kon ik niet hardlopen en ik kon nauwelijks lopen, dus fit blijven was moeilijk. Op dat moment dacht ik dat mijn wedstrijdcarrière voorbij was. Beetje bij beetje werd ik weer fit en begon ik weer te rijden. Ik tekende bij Tech32 KTM om weer te racen. Mijn mentaliteit was zeker veranderd. Ik was nog nooit zo serieus bezig geweest met racen en had besloten dat ik alles wilde doen wat nodig was om resultaten te behalen. Dat soort vastberadenheid was nieuw voor me.”
Je hebt een goede basis gelegd in 2022. Maar het leek erop dat alle puzzelstukjes op hun plaats vielen nadat je vorig seizoen bij GSM Yamaha kwam?
Aranda: “Zeker. Het team heeft een geweldige fysieke trainer in Didier Rochette (foto boven links) die er altijd is. De motor bevalt me goed, Serge Guidetty (foto boven rechts), de teammanager, heeft veel ervaring en is super betrokken. Er is ondersteuning en follow-up voor elk aspect. En natuurlijk werkt iedereen in het team hard om resultaten te behalen. En dat loont zeker. Vergeleken met vorig jaar heb ik het gevoel dat ik toch weer een stap heb gemaakt qua prestaties.”
Hebben jongens als Justin Brayton en Chad Reed jou geïnspireerd om te blijven pushen?
Aranda: “Ja, deze rijders hebben bewezen dat het mogelijk is om laat in hun carrière nog heel competitief te zijn. In het algemeen zou ik zeggen dat er nu veel topatleten zijn die schitteren op oudere leeftijd. Niet alleen in motorcross of supercross, ook in tennis of hardlopen. Op de Olympische Spelen waren bijvoorbeeld alle drie de medaillewinnaars op de marathon ouder dan 33 jaar. Ik denk dat veel afhangt van je aanpak en wat je eerder hebt gedaan. Zoals ik al zei, vroeger investeerde ik er nooit 100% in. Mentaal voel ik geen beperking vanwege mijn leeftijd. Ik heb ook nog genoeg energie om door te gaan.”
Ben je je bewust van het feit dat je een soort cultheld bent geworden? Een spectaculaire renner met een uniek talent op de motor. Dit is zeker het geval onder Franse fans, maar zelfs Amerikaanse SX-rijders van wie je niet zou verwachten dat ze Europese wedstrijden volgen, zijn oprecht onder de indruk van jouw stijl.
Aranda: “Het is natuurlijk leuk om zo gezien te worden. Ik denk dat het ook ver teruggaat. Qua pure snelheid heb ik veel pole positions gehaald. Zelfs in MX1 was ik regelmatig vooraan te vinden in de tijdtraining en zette ik een top-5 rondetijd neer. Alleen kon ik niet profiteren van die snelheid tijdens de manches, waar mijn beste resultaten top-10 klasseringen waren. Dus niet in lijn met de rauwe snelheid die ik liet zien in de kwalificatie of vrije training. Hetzelfde gold voor de Supercross van Parijs, waar ik de Superpole won. Gelukkig kan ik mijn hot lap pace nu langer volhouden, dus ik kijk erg uit naar Parijs SX dit jaar! Als de gebroeders Lawrence vol lof spreken over mijn Superpole of je hoort hoeveel plezier dit de fans brengt, dan geeft dat veel voldoening. In één ronde kan ik alle ingrediënten samenbrengen om dicht bij die perfecte ronde te komen. Om datzelfde ritme een hele manche vol te houden is een grote, grote uitdaging. Maar daar werken we naartoe.”
Heb je altijd die eigenschap gehad om er vol voor te kunnen gaan op één ronde?
Aranda: “Ja en nee. Eén ding is zeker: het is een uitdaging die ik leuk vind. Je moet de balans vinden tussen all-in gaan zonder fouten te maken. Het is moeilijk om een compromis te vinden. En dan is er ook nog het mentale aspect. Vooral in een stadion voel je de verwachtingen van het publiek. Je hebt het eerder gepresteerd, dus de mensen verwachten dat je het weer doet. Mijn eerste GP-seizoen heeft er denk ik ook iets mee te maken. Toen hadden ze kwalificatieraces geïntroduceerd in MX2. Als je je niet kwalificeerde, werd je gedegradeerd naar de laatste kans in de kwalificatietraining. Omdat het mijn eerste jaar was in het wereldkampioenschap zat ik regelmatig in de Laatste Kans waar je het moest opnemen tegen toprijders als Tommy Searle, Marc de Reuver of Davide Guarneri als zij problemen hadden ondervonden in de kwalificatierace. Alleen de zes snelste tijden reden op zondag, dus je moest all-in gaan om je te kwalificeren. Ik denk dat dat me is bijgebleven. En in de training heb ik ook hard gewerkt aan mijn hot laps.”
Op je 16de kwam je naast Christophe en Sébastien Pourcel bij GPKR Kawasaki. Hoe was dat voor jou?
Aranda: “Het was zwaar. Christophe had nogal een apart karakter, hoewel we het goed met elkaar konden vinden. Ik kwam ook goed overeen met Sébastien en het team was goed. Maar ik was toen nog o zo onervaren. Ik kwam bij het team toen ik pas 15,5 was. Het was bovendien moeilijk voor mij om alleen in België te wonen. Alles was er anders. Dat waren persoonlijk moeilijke jaren en op een gegeven moment wilde ik zelfs stoppen met racen. In 2008 tekende ik bij Jean-Jacques Luisetti en CLS Kawasaki die gevestigd waren in Zuid-Frankrijk, veel dichter bij huis. Dat gaf me zeker een morele boost.”
In dat eerste seizoen stond je voor het eerst in de schijnwerpers bij CLS.
Aranda: “Precies. Het team was goed en de motor presteerde goed, ook al was het duidelijk geen fabrieksmotor. Ik werd 6de tijdens de Franse GP en behaalde nog een paar hoogtepunten bij CLS, wat geweldig was gezien de standaardbasis van onze motoren.”
Rond die tijd begonnen Franse piloten het WK motorcross echt over te nemen.Er was een kwaliteit en diepgang die zelden vertoond was. Meerdere keren haalden zes Franse MX2-rijders de top-10 in hun thuis-GP. Hoe was het om deel uit te maken van die Franse golf van talent?
Aranda: “We waren niet allemaal even oud, maar de concurrentie tussen de Franse rijders heeft ons zeker gestimuleerd om beter te worden. Bovendien begon de infrastructuur van de Franse federatie zijn vruchten af te werpen. Het doorlopen van die sportieve piramide van Miniverts (80cc) naar Cadet en Junior bleek een soort productielijn te zijn voor GP-talent! De federatie bracht de meest getalenteerde jeugdrijders samen voor training en veel Franse rijders slaagden in de GP’s. Als gevolg daarvan steeg het niveau in de Franse Elite kampioenschappen, waardoor je wel constant gas moest geven!”
Wanneer ontdekte je jouw aanleg voor supercross?
Aranda: “Toen ik 80cc reed, reed ik al veel supercross. Ik had mijn eigen SX-baan en ik was helemaal weg van supercross! Omdat de meeste GP-teams niet van Supercross hielden, uit angst voor blessures, ben ik een tijdje gestopt met rijden. Dingen veranderden bij Bud Racing Kawasaki waar ze supercross net zo belangrijk vonden als motorcross. Dus begon ik weer meer Supercross te rijden. Ik won de Europese SX-titel, reed SX Parijs en de Franse SX Tour. Dus eigenlijk vond ik Supercross altijd al leuk, maar het was meer een kwestie van de juiste kansen vinden.”
Wie heeft in al die jaren dat je hebt gereden de meeste indruk op je gemaakt?
Aranda: “Christophe Pourcel. Hij was bijzonder. Niet in de laatste plaats vanwege zijn mentale spelletjes! Hij schepte er genoegen in om fake nieuws te verspreiden! Dat hij nooit trainde, of als hij trainde was het ergens in het geheim zodat niemand het wist. Man, ik zou een boek kunnen schrijven over die kerel! Dan was er nog Steven Frossard. Soms reed ik hem helemaal verloren op training en was ik 3 seconden sneller dan hij. Een paar dagen later tijdens een GP-weekend kon hij echt de knop omdraaien. Uit het niets was hij dan 2 seconden sneller dan ik. Steven overtrof zichzelf als het er op aan kwam op een manier die echt indruk op me maakte. Zelfs als hij zich niet echt top voelde, kon hij in de kwalificatie een tandje bijsteken. Dan pikte hij aan bij Tony Cairoli of wie er ook op dat circuit vloog om de tweede of tweede tijd neer te zetten. In hun achterwiel haalde hij verbazingwekkende dingen uit. Bij Bud Racing had ik Davide Guarneri als teamgenoot en hij was fysiek supersterk. Een echte Iron Man! Op de motor was Nicolas Aubert ook getalenteerd. Dus ja, al met al heb ik de kans gehad om samen met een paar geweldige jongens te rijden.”
Van alle rijders die de sprong maken van GP’s naar AMA Supercross is het niet altijd duidelijk om te voorspellen wie zal slagen.Had je het succes van Dylan Ferrandis in de VS verwacht?
Aranda: “Ik leerde Dylan al heel jong kennen toen hij bij Bud Racing kwam om 125cc te rijden. Toen al had hij het alleen maar over supercross. Dylan had heel duidelijke doelen en hij was mentaal al heel erg sterk. Zelfs toen hij 125cc reed, wilde hij mij op de MX1 en Nicolas Aubin op de MX2 verslaan in de training. We hadden allebei een behoorlijke snelheid, dus om zo’n jonge knul te zien die zo’n uitdaging aan wilde gaan, was best grappig voor ons. Aan de andere kant denk ik dat dit precies de wilskracht en vastberadenheid is waardoor hij vier belangrijke titels heeft gewonnen in de VS.”
We gaan terug in de tijd, wat zou de huidige Greg tegen zijn 16-jarige zelf zeggen?
Aranda: “Je hebt altijd spijt van dingen die je beter had kunnen doen. Wie weet waar ik zou zijn geweest als ik in het begin zo hard had gewerkt als nu? We zullen het nooit weten. De carrière van een atleet is kwetsbaar en ingewikkeld. Wat te denken van de motoren waar ik op reed en de teams waar ik voor reed. Soms mis je een deal die veel had kunnen veranderen. Het enige dat ik als advies zou kunnen geven, zou zijn om wat later aan het wereldkampioenschap mee te doen. In 2007 wonnen Gautier Paulin en Marvin Musquin in de EMX250 -we zijn van dezelfde generatie- terwijl ik het moeilijk had in de MX2 omdat ik er nog niet klaar voor was. Mentaal is het moeilijk om te zien hoe rijders die je in de juniorklassen hebt verslagen, slagen in de EMX250 en voor mij was het moeilijk om me voor elke GP te kwalificeren. ”
Met Bud Racing Kawasaki deed je als wildcard in 2010 mee in Anaheim 1 in de 450SX. Je kwalificeerde je als 7de in jouw heatrace en eindigde 13de in de finale. Dat is een mooi debuut zou ik zeggen. Je was pas 20 en erg onervaren in de Amerikaanse Supercross, kortom er was veel ruimte voor verbetering. Het is opmerkelijk dat je maar één AMA Supercross hebt gereden!
Aranda: “Het jaar daarna nam Kawasaki US contact met me op als vervanger rijder voor Jake Weimer op de Kawa fabrieksmotor. Vlak voor het SX-seizoen 2011 had Jake zijn arm gebroken in de training. Helaas kon ik om politieke redenen niet meedoen. Bud Racing was verbonden aan Rockstar Energy en Kawasaki US had al een Monster Energy deal. Uiteindelijk verving Fabien Izoird hem. Dat was een grote teleurstelling. Daarna kreeg ik geen andere kansen meer in de VS.”
Terug naar het nu. Wat maakt jouw teammanager, Serge Guidetty (foto onder, rechtsboven) zo effectief? Maxime Desprey rijdt beter dan ooit, Thomas Ramette en Anthony Bourdon deden het goed bij zijn team.Jace Owen en Carson Brown spraken ook lovende woorden over zijn team na hun World Supercross-campagnes.
Aranda: “Serge heeft zelf supercross gereden. Ten eerste heeft hij veel aandacht voor de behoeften van zijn rijders. Ten tweede heeft Serge een geweldige sfeer gecreëerd in zijn team en gaat hij tot het uiterste om ons te geven wat we nodig hebben. Ik heb Didier, onze fysieke trainer, al eerder genoemd. Een ander voorbeeld, als we trainingskampen hebben komt hij met de vrachtwagen en monteurs om niets aan het toeval over te laten. Om zo competitief mogelijk te zijn voor de World SX heeft het GSM Yamaha team ook nog een stap vooruit gezet qua tuning. Over de hele lijn gaat het om een grote, grote inspanning voor een privéteam.”
Aan het eind van de maand begint het WK Supercross met de Canadese GP in Vancouver.Wat vind je van het format van de races?
Aranda: “Het is intens met de finales die elkaar snel opvolgen! Het racen in WSX is erg close, maar er ligt veel nadruk op de starts omdat de races zo kort zijn. Dat is een nadeel voor mij omdat ik niet de beste starter ben. Elke keer moet ik van achteren komen en de enige keer dat ik een goede start had – vorig jaar in de tweede finale in Melbourne – vocht ik voor de overwinning om tweede te worden achter Ken Roczen. Drie goede resultaten neerzetten is erg lastig. In Melbourne greep ik net naast het podium en werd vijfde achter Dean Wilson en Joey Savatgy. Het is duidelijk dat ik mijn starts moet verbeteren om het podium te halen, dus daar hebben we hard aan gewerkt.”
Wat is jouw doel voor World Supercross dit seizoen?
Aranda: “Eerlijk gezegd liggen we zo dicht bij elkaar dat ik niet op de zaken vooruit wil lopen. Ik bekijk alles race voor race. Het doel is altijd om het podium te halen en om plezier te hebben. Eli Tomac of Ken Roczen verslaan is nooit gemakkelijk, dus we moeten zien in welke vorm de anderen aan de start komen. Logischerwijs is de volgende stap voor mij om in de top-5 in de eindstand te komen na mijn 6de plaats vorig jaar. En het liefst zou ik willen zien hoe dicht ik bij het podium wan het WK kan komen.”
Vooral in jouw geval – zo laat in je carrière – moet het geweldig zijn om eindelijk je talenten te laten zien op dit mooie platform dat het World Supercross is?
Aranda: “Oh man, je hebt gelijk, het is een geweldige sensatie. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen die erbij betrokken is. We rijden in coole stadions op interessante locaties over de hele wereld. Bovendien is World Supercross supergoed georganiseerd, dus als rijder voel je je heel welkom en gerespecteerd. Dat is een heel bevredigend gevoel.”
Je hecht veel waarde aan interactie met het publiek. Is dat iets waar je op drijft om jezelf op te jutten?
Aranda: “Natuurlijk, supercross is een sport, maar er is altijd een showelement. Waar je ook bent op de baan, je bent dicht bij de fans. De intensiteit en de techniek liggen me ook wel. MXGP is natuurlijk ook heel technisch, maar het fysieke aspect is enorm belangrijk. Iemand die superfit is, kan sommige tekortkomingen in zijn rijstijl goedmaken. In de supercross is de ruimte voor fouten veel kleiner. Je moet heel precies zijn om snel te gaan. En die concentratie moet je de hele race vasthouden. Dat vind ik er zo leuk aan.”
Je bent nooit bang geweest om te springen. In Sommières en Valence was je de eerste die een nieuwe sectie opende met een jump die naar jouw werd vernoemd.Er is een speciaal soort rijder voor nodig om er steeds weer voor te gaan.
Aranda: “Elke keer als ik zoiets deed, bleef die sprong geassocieerd met mijn naam! Elke keer als we op een nieuw circuit aankomen, ben ik één van de eersten die voor de grote sprongen gaat. Dat is een uitdaging waar ik van hou.”
Samen met jouw teamgenoot Maxime Desprey in SX2 domineer je de Franse Supercross. Met zijn 31 jaar is hij zelf een veteraan. Is het makkelijker om elkaar eerlijke feedback te geven in zo’n constellatie?
Aranda: “Om te beginnen is het voor ons makkelijker omdat we in verschillende klassen rijden. Maxime rijdt altijd voor mij, dus hij kan me wat aanwijzingen geven over hoe het circuit zich heeft ontwikkeld. Als ik hem zie rijden zijn er altijd een paar dingen die ik hem kan vertellen, dus dat is cool. In het Franse MX kampioenschap streden we dit seizoen allebei om de MX1-titel, dus dat is een andere situatie. Maar we hebben veel respect voor elkaar dus daar ging alles goed en Maxime reed een sterk seizoen. Hij won de titel en ik werd derde. Dat is geweldig voor het team. Max is heel nuchter, er is geen verborgen agenda. Dat helpt allemaal bij de sfeer binnen het team. Ik kan het overigens ook goed vinden met Lucas Imbert en onze nieuwe rijder Julien Lebeau.”
In het verleden waren rijders erg gericht op hun eigen voorbereiding in hun hoekje. Op die manier deden ze altijd alles individueel: zowel de fysieke training als motortraining.
Aranda: “Ik denk dat we een goede balans hebben gevonden. Samen rijden en trainen is zeker motiverend. Je pusht elkaar, dus iedereen wordt beter. Maar als je bijna elke dag op training tegen elkaar aan het strijden bent, kan dat ook snel ongemakkelijk worden. We wonen ook in verschillende delen van het land. Dus om tijdens trainingskampen op verschillende momenten in het jaar bij elkaar te komen werkt goed. Je hebt wel gelijk als het gaat over die heel individuele benadering, tenminste als ik het over mijn tijd in GP’s heb. Elke rijder in het team was erg op zichzelf. Dat was ook een kwestie van niet te veel laten zien, vooral niet in je kaarten laten kijken.”
Tien jaar geleden probeerde je enduro toen je voor 2B Yamaha reed. Hoe was dat?
Aranda: “Dat was echt een interessante ervaring. Ik reed Le Trèfle, een Franse kampioenschapsrace en de laatste EnduroGP ronde in Brioude. Ik voelde me behoorlijk competitief omdat ik op het podium stond in het Franse kampioenschap en 4e werd in E2 tijdens de EnduroGP ronde. Ik heb contact gehad met Beta om meer te doen, maar uiteindelijk heb ik besloten dat mijn hart toch meer bij supercross en motorcross ligt. Eerlijk gezegd houd ik de optie open om terug te keren naar enduro. Dus als mijn SX-dagen voorbij zijn, zou het leuk zijn om terug te keren naar de enduro.”
Er zijn een heleboel SX-specialisten zoals jijzelf, Cédric Soubeyras, Angelo Pellegrini, Maxime Desprey, Anthony Bourdon, Thomas Ramette, Harri Kullas die het voortouw hebben genomen in de Europese SX. Het is vreemd dat er zo weinig jonge talenten aan de top staan.
Aranda: “Daar ben ik het mee eens. Het is al een tijdje geleden dat we dezelfde jongens vooraan zien. In Frankrijk is de SX Tour zich erg bewust van de situatie. Ze lanceren de 125cc Junior-klasse die verder gaat dan zomaar een categorie in het kampioenschap. Ze organiseren initiaties om onervaren rijders kennis te laten maken met supercross. Ik denk dat het de goede kant op gaat. Maar de kern van het probleem blijft in Europa hetzelfde als altijd. GP teams verbieden hun rijders om supercross te rijden. Als ik kijk naar het geweldige seizoen van Jorge Prado in de MXGP, dan denk ik niet dat de vier wedstrijden die hij in de AMA Supercross heeft gereden zijn kansen hebben geschaad! Integendeel, hij ging dit jaar met dat tikkeltje extra van start in het WK. Hopelijk beginnen teammanagers hierover na te denken om hun rijders wat vrijheid te geven om aan supercross te doen. Het lijdt geen twijfel dat SX-ervaring een grote aanwinst is voor een motorcrosser als het gaat om techniek en precisie. Ik heb het over de kleine details die soms verloren gaan als je op training alleen maar 40 minuten reeksen knalt om fit te worden. Puur op het gebied van rijtechniek was Prado zowel Gajser als Herlings en Febvre een stap voor toen hij aan zijn MXGP seizoen begon. Indrukwekkend!”
Je hebt al een “pensioenplan” achter de hand door een lokaal circuit in Zuid-Frankrijk over te nemen, MC Des Costières (Beauvoisin). Heeft die tijd op de bulldozer om het circuit te prepareren jou iets nieuws geleerd?
Aranda: “Ha, was het maar waar! Nee niet echt dus. Toen ik er in 2020 uit lag vanwege mijn gezondheidsproblemen moest ik iets nieuws vinden om te doen. Wat mij betreft waren mijn rijdagen voorbij, dus nam ik het management over van mijn lokaal circuit in Beauvoisin. De timing was perfect omdat de voorzitter van de club vond dat het tijd was voor iets anders in zijn leven. Alles ging goed, maar wat betreft de baanvoorbereiding is het niet mijn persoonlijke baan met de obstakels die ik nodig heb om beter te worden. We willen een leuke, toegankelijke baan aanbieden waar rijders van alle niveaus van kunnen genieten. Ik heb de sprongen zelfs wat makkelijker gemaakt. Het is dus misschien het tegenovergestelde van wat je dacht! Voor piloten op hoog niveau is de baan niet zwaar genoeg omdat we ook altijd alles plat maken. In ons geval kunnen we ook helemaal niet overleven door ons alleen op toppers te richten.”
Over het algemeen behandelen de toppers elkaar met respect in de Franse SX Tour, maar op krappe circuits zoals die van de Duitse Supercross, Arenacross UK of zelfs in World Supercross gaat het er soms verhit aan toe. Moeten we meer regels hebben om faire wedstrijden te garanderen?
Aranda: “Op een kleinere lay-out is er vaak geen andere manier om te passeren dan de boel een beetje te forceren of met een blockpass. A. Dat soort contact hoort bij indoor racen. En B. de snelheid in die bochten is laag, dus de crashes die gebeuren zijn nooit erg. Dus nee, ik denk niet dat we strengere regels nodig hebben. Ik weet zeker dat er sancties volgen als iemand over de lijn gaat. Het is duidelijk dat we ook een show opvoeren, daarvoor heb je wat peper en zout nodig om de fans te vermaken!”
Je bent één van de succesvolste rijders ooit in ADAC Supercross.Wat is het geheim van jouw sterke prestaties in Duitsland?
Aranda: “Ik hou van het racen daar. Het is spannend en het feit dat ze sterke Amerikaanse rijders aantrekken, houdt de zaken fris. Door de jaren heen heb ik een aantal leuke gevechten gehad in de ADAC, bijvoorbeeld met Jace Owen. Het is dan ook altijd leuk om daar te rijden. Ik rijd al jaren voor Sturm Racing in Duitsland en het is een geweldig team. Er is een hele leuke vriendschap met de familie Sturm, dus dat maakt het nog persoonlijker. Ze steunen me zelfs als persoonlijke sponsor als ik voor GSM Yamaha uitkom. Jaren geleden heb ik een aantal volledige seizoenen voor ze gereden, zowel ADAC MX Masters en ADAC Supercross. En last but not least laten ze me rijden met het motormerk dat ik in Frankrijk gebruikte, wat de overgang tussen Franse SX en Duitse SX heel comfortabel maakt.”
De andere langdurige liefdesaffaire in jouw carrière is die met Paris Supercross.
Aranda: “Het is moeilijk te beschrijven en het is zeker nog emotioneler omdat ik daar voor mijn thuisfans uit kom. Ik krijg er kippenvel van als ik erover praat! Supercross Parijs is de grootste SX-race buiten de VS. Het is een icoon op zich in de coolste hoofdstad ter wereld! Of het nu in Bercy was, zelfs in Lille of nu in La Défense Arena… Er hangt magie in de lucht. SX Paris bestaat dit jaar 40 jaar en ik vind het geweldig om daar deel van uit te maken. Fans uit heel Frankrijk en heel Europa komen naar Parijs om Supercross te vieren en de beste rijders uit de VS en Europa te zien. Ik heb zoveel mooie herinneringen aan SX Parijs en ik wil er graag nog een paar nieuwe maken!”
Ik weet niet hoeveel gatedrops je hebt gehad in je carrière, maar is het gevoel van anticipatie en stress nog steeds hetzelfde?
Aranda: “Het is altijd speciaal, ik denk niet dat dat ooit zal verdwijnen. Ik denk dat het nooit iets alledaags zal worden, zoals bijvoorbeeld een brood halen! Het motorgeluid, de vibraties van de motor, je lichaam en geest die op scherp staan en de adrenaline die je voelt stromen… Dat is nog steeds een grote sensatie. Natuurlijk, met het ouder worden leer je je zenuwen beter te beheersen. Die ervaring stelt je in staat om dingen te relativeren. Je zegt tegen jezelf: Ik heb dit eerder meegemaakt. De stress die ik nu ervaar heeft me er niet van weerhouden om op mijn best te presteren, dus het zal nu ook wel goed komen.”
Je lichaam en geest praten -of eigenlijk schreeuwen- elk op hun eigen manier, tegelijkertijd in zulke stressvolle tijden.
Aranda: “Absoluut! Vlak voor een wedstrijd zijn er altijd een miljoen vragen die door je hoofd gaan. Ben ik hier klaar voor? Is mijn snelheid goed? Is de motor goed? Kan ik doen wat de mensen van mij verwachten? Iedereen noemt me Mr. Superpole. Dus elke wedstrijd – of het nu een klein, lokaal evenement is, de Supercross in Parijs of waar dan ook waar ze een Superpole hebben als ik er ben – kijken het publiek naar mij om te presteren. Dat is een echte druk. Alsof de Superpole alleen voor mij wordt georganiseerd! Sommige fans vragen zich af wat er met me aan de hand is als ik 2de word!”
Bedankt voor jouw tijd Greg, veel succes met het nieuwe SX seizoen!
Aranda: “Graag gedaan. We gaan er voor, volg me zeker op Instagram als je op de hoogte wil blijven.”
Tekst : Tom Jacobs
Foto’s : MX July, Kevin François – Beyond Production
